Część trzecia książki jest złożoną przyczyną ukazującą zarówno produktywność, jak i uniwersalny charakter proponowanego ujęcia teoretycznego. Autorka ukazuje wielorakie, odmienne warianty aplikacyjne, co ma na celu między innymi podjęcie próby wyjaśnienia casusu dojścia Hitlera do władzy przez pryzmat niespołecznego przyzwolenia cywilizacji Niemiec na jego zbrodnicze działania. Ciekawym aspektem jest także ujęcie praktyki spowiedzi w ramy emocji stanowiący swoisty barometr społecznej integracji i pożądanego stopnia internalizacji norm społecznych. Czwarta część jest akcentem położonym na znaczenie społecznych więzi, gdzie o stabilizacji stanowi naruszenie, czy załamanie doświadczeń wstydu. Jest to preludium do tego, co osobiste a tym, co społeczne i fenomenem tego, co stanowi więź, jako komponent zachowania zarówno psychicznego, jaki społecznego. Neoplemiona Maffesoli są tutaj dobitnym wyrazem emocji i pragnień w kontekście poziomu zaufania społecznego np. w Polsce.
Przemyślenia na temat prób podejmowanych w naukach społecznych zamykają się w rozdziale piątym i mają one na celu dokonanie formalizacji rzeczy nieuchwytnych, niematerialnych i niedających się określić, a mogących mieć wpływ na pewne sprawy związane z funkcjonowaniem człowieka. Następuje tu analiza wstydu w jego różnych przejawach, gdzie meritum sprawy stanowi ujęcie tego zagadnienia w różnorakich próbach i teoriach badawczych, jakimi są: Teoria wstrętu (Disgust Theory), czy także Terror Menagement Theory (TMT) oraz mechanizm Konformizmu vs. Nonkonformizmu, który również oparty jest na wstydzie (Barbalet).