Tam, gdzie większość socjologów nadal ignoruje i nie docenia ważnego obszaru emocji, koncentrując się na opisach ścisłych sensownej wizji progresywności, tam autorka z właściwą dozą nakreśla i daje wgląd w społeczne aspekty badań, wyłaniając wbrew pozorom doskonały wskaźnik społecznej integracji czy nawet stopnia internalizacji norm grupowych. Można tylko domniemywać, że tak położone podwaliny w postaci propozycji metodologicznych mogą posłużyć następnym badaczom koncentrującym się na badaniu tego stanu rzeczy.
Część pierwsza dzieła to ujęcie teoretyczne, gdzie zaprezentowany zostaje dotychczasowy dorobek myśli socjologicznej w kontekście wstydu. Część drugą stanowi eseistyczna, przedstawiona w duchu psychoanalitycznym prezentacja proponowanego ujęcia wstydu zapoczątkowana ustaleniami terminologicznymi. Ujęcie prezentowane w tym rozdziale a zwłaszcza szerokie spojrzenie na agresję jest między innymi nawiązaniem i rozwinięciem socjologicznego ujęcia wstydu zaproponowane przez amerykańskiego profesora Thomasa Scheffa.